بررسی تاثیرات شیوه های اجرائی تعزیه در تئاتر معاصر ایران

شبیه خوانی به عنوان برجسته ترین نمایش سنتی ایران دارای ویژگی ها، قراردادها و نشانه هائی در اجرا است که آن را برای کارگردانی هر نمایشنامه ای توانا می سازد و با استفاده از اصول و قواعد اجرائی آن می توان نمایشی را بر روی صحنه آورد چنانکه کارگردانان خلاق وصاحب نام ایران و خارجی پاره ای از عناصر شبیه خوانی را به کار گرفته اند و نمایش های خود را روی صحنه برده اند . بر اساس همین باور ، نگارنده معتقد است که این شیوه می تواند به عنوان یک سیستم اجرایی در کارگردانی نمایش معاصر به کار گرفته شود. سیستمی که در آن پای بند به قراردادها، ایجاز، نمایش و فاصله گذاری اصولی شناخته شده اند و با تشریح آن مفاهیم و قواعد با استناد به آثار پژوهشگران ، نویسندگان و کارگردانان ایرانی و خارجی تاثیر عناصر شبیه خوانی را بر کارگردانی تئاتر معاصر مورد بررسی قرار داده و قواعد اجرائی آن را مبتنی بر تعزیه تدوین نمود. پایان نامه دارای چهار فصل است که در ابتدا به کلیات و تعاریف تعزیه می پردازد و چگونگی پیدایش آن تا به امروز را مورد بررسی قرار می دهد. در فصل دوم ارکان و عناصر نمایش تعزیه را که عمده آن عبارتند از شعر ، قصص ایرانی، موسیقی ، بازیگری (شبیه خوانی) و کارگردانی تعزیه (شبیه گردانی) و صحنه آرائی را شامل می شود و هر کدام به تنهایی مورد بررسی قرار می گیرد و در پایان فصل هم نتیجه گیری آن ارائه شده است. در فصل سوم، تاثیر تعزیه بر کارگردانی نمایش معاصر مدنظر است. و در آن از اولین خاطره ای که تعزیه خوانان یک نمایش را که حال و هوای فرنگی داشت اجرا کردند، یاد می شود و سپس متون نمایشی و کارگردانانی که با تاثیرپذیری از تعزیه نمایش خود را به روی صحنه آوردند. در پایان هم نتیجه گیری بر اساس قواعد و مفاهیم و آنچه که مورد تحقیق و پژوهش قرار گرفته، تنظیم شده است.